Em Kreiznacher HOMBES... in Oberstreit
...in di Fiiß gelaaf

Di Geschicht vumm Oxe-Pedder un de Engelcher

Nach einer "wahren" Begebenheit, nacherzählt vumm Hombes - im Juli 2003

Alsemol herrt merr Geschichtcher, di sinn so scheen, dass merr se es liibscht glaawe deet.
Di Daache ware merr in de Owwerschtreiter Gemaak, merr wollde wannere. Oberstreit, heeßt der Ort, der zwische Berje im Loch leit, korz hinner Waldbeckelum, no Schdaudernum zus.
Do begeent merr mei alde Kolleech Otmar uffeme grasgriine Bulldog. Als'er mich gesihn hot riift'er: "Hombes, wo mach'schen hiin?"
"Merr wannere, wie einst im Mai! Weesche jo, merr ware jo schunn'emol do, als di Schlisselblumme gebliht honn."
"Komm, Hombes, hock Dich bei mich, ich zeich derr e'mol ebbes Scheenes!"
Dabber, wi'je Ackergaul, bin ich beijen uff de Bulldog un honn mich vorne neewern ins Fihrerhaus gesetzt, dann hodder Gas gebb.
Dorch di enge Gässjer, an scheene Häisjer mit viil, viil Blumme devor, simmer Richdung Schdeenhardt dorch di Äcker "gezackert", also nor uffem Schlepper gefah, e' Plug wa keener draan. Merr seet nore so.
Wi merr uff di Heh kame, biit'er no lingks ab, de Weech e'vor un ich honn gemerkt, er hatt e'Ziil!
Vun weidem hot merr jetz Duchroth leije gesihn un im Loch unne, dorch e'Pappelallee, di Haisjer vun Owwerschtreit.
"Wi scheen!" saat ich iwwer de Bulldogfahrer Otmar, un setze noch dezu:"Wi gemolt, siht's aus!"
Neewe, uffeme Weezeacker hot e'jung Meede di Frucht vumm Mähdrescher in e'Transborter umgelaad.
Ich saat iwwer de Otmar: "Was junge Weibsleit doch heit so alles schaffe kenne, mehr wi nor middem Kompjuderche do e'rumm handiire, gelle?" Er hot genickt, doch di Antwort is im Radau vun dem 70 PS schdarke Bulldog unnergang. Dann hodder pletzlich am Enn vumme lange Acker aangehall, denn hinnedraan is schdeil e'Rech ins Daal abgefall.
Vorne am Rand vumm Berch konnt merr jetz ins Nahedaal un in`s Daal vumm Glan gugge, wo di zwee Flissjer hinnerm Disibodeberch ze'sammegefloss sinn.
De Otmar, de pengsjoniirt Kolleech, saat: "Bass uff, jetz ve'zehl ich derr e'mol ebbes ganz Scheenes!"
Als ich noch e'kleener Bub wa, hatt ich e'Ungel, der wa Bauer. Di mehrschde Leit uffem Land ware frihjer Bauere, nor e'paa sinn schaffe gang. Bei den Ungel bin ich immer geere hiin un honn'em geholf im Schdall un aach uff de Äcker. So is merr schunn als kleener Bub aan's Schaffe draan gefihrt worr, doch bedenk, Hombes, merr musst sich jo aach an Awedd eerscht gewehne, glaab merrs!
Das is merr's ganz Leewe lang nogang! Heit noch, kann ich di Awedd eenfach nit losse, ich muß ebbes duun, muß schaffe!
Mir Kinner honn iwwer de Ungel "Oxe-Pedder" gesaat, weil der mit zwee große Oxe all di schwer Awedd, di draus uff de Äcker aangefall is, gemacht hot. Un de Pedder war's, weil'er im Kriich nit KV wa, was so viil heeßt wi "nicht kriegsverwendungsfähig", hot for viile Owwerschtreider Kinner de Pat gemacht. Er hot also di Kinner, vun dene de Vadder im Kriich war, iwwer di Daaf gehall, wi merr so seet, weil er mit de eenzich Mann wa, der greifba wa.
Di Kinner, di vun de "Fronturlauber" es Produkt ware, durfde no nein Monat dann iwwern Pedder saan, sobald se redde konnde.
Leicht derr das in, Hombes?

Nadiirlich! Ve'zehl weider.
Es gaab uffem Land frihjer Kuhbauere, Oxebauere un Gailsbauerer, je nodem was eener for Fuhrwerk hatt, so iss'er aach genennt worr. Un jee greeßer das Vihzeich wa, um so reicher wa aach der Bauer. Geld hatt keener vun'en, doch sunnscht wa alles do, was merr zum Leewe gebraucht hot!
Also mei "Oxe-Pedder", es wa e'liiwer Mann, der for uns Kinner viil Ve'schdändnis uffgebracht hot, der saat, als merr e'mol do uff dem Äckerche, wo mir awei druffschdehn, aangehall hadde:
"Sihsche, mei liiwer Otmar, do schdehn merr jetz aam e'Pläckelche vun unserer Erd, das is ebbes ganz Besunneres! Wi scheen's do is, das sihsche jo selbscht, gelle? Guck e'mol, was merr vun do aus alles sihn kann! Do, hinner uns, das sinn em Ungel sei Äcker, neewer uns, ganz weit fort, do hinne, das is de Lemberch, de heegschde Berch aan de ganz Noh! Devor leit Duchroth un de Disibodeberch, wo di Heilich Hildegard e'mol in dem große Kloschder wa, was ganz owwe uffem Berch druff geschdann hot.
Weit hinne, do sihsche di Berje vun de Pälzer-Krischer, di Nordpälzer-Berje, saan'se driwwer, devor leit Odernum, un do vorne, do wo's iwwer di Brick geht, is Schdaudernum, Staudernheim, saan di Schdädter, mit de evangelisch un de kadolisch Kerch; di mit dem Zwiwweltorm, das is di kadolisch.
Un direkt hinner dem Beerebeem do vorne im Hang - sihsch'se, do kimmt'se grad! - fährt di Eisebahn.
Is das nit scheen, mei Bub? Wi an Weihnachde bei Eich deheem, wenn di Eisebahn uffgebaut is!
Driwwe, uff dem annere Berch, direkt vor uns, kannsche di Dächer vumm Antonius-Hof erahne. Was do unne so silwernich klitzert, das is di Noh, un wenn'de das Daal jetz e'nuffzus gucksch, sihsche de Kerchturm un di Haiser vun Sowwerum.
Di Berje ganz weit do hinne, di leije bei Medderschum, un der eene Berch heeß "Wildgrafeberch". Dort wäxt e`gude Wein.
Gell, Otmar, do gucksche, wi scheen's bei uns do howwe is?
Un weil's do aan de Noh so wunnerba is, hot das Geschichtche, was ich derr gleich ve'zehle, mir mei Mudder schunn ve'zehlt, als ich so kleen wa wi Du jetz. Weesch jo, dass di schunn lang, lang nit mehr leebt, awwer di wusst das alles noch! Di saat merrs un ich ve'zehl's Derr jetz genau so, wi mirs mei Mudder saat. Bass uff!
Also, di Welt domols, das war's Paradies. Weesch jo, wi de Adam un di Eva noch do ware un di nit gemacht honn, was de "Liiwe Gott" vun'en wollt, si honn`em sei feine Äbbel gess, ohne dass'erse geheeß hatt!
Do kam's zum eerschde "Sündefall" un dene Folche deno. Seit dere Zeit misse mir Mensche so schwer schaffe, das weesche doch, un es is nix mehr so, wi's devor e'mol wa, als merr noch es Paradies uff de Erd hadde.
Domols, no dem Sindefall, do muschde di Engelcher, ganze Heerschare war'es, kannsch derrs jo vorschdelle, si muschde alles was uff dere Erd so wunnerbar hergericht wa, widder forttraan, e'nuff in di hinnerscht Eck vumm Himmel.
Nix dorf uff dere Welt so bleiwe, wi's e'mol wa, denn es hätt jo kenne di Mensche aans Paradies erinnere!
Paradiesisch wär di Welt gewees, saat merr mei Mudder, als'se noch in Ordnung gewees wär. Das wär awwer schunn lang, lang her, saat'se aa noch.
Jo, un bei dere groß Uffraumerei, iss'es dann bassiirt!
Irchend wi hadde'se de falsche Griff aangesetzt, beim Ausheewele vun dere ganz Landschaft, di ich derr awei gewiß honn, do is di in Schiiflaache komm, un no vorne abgekippt. Also si is abgeschderzt, so musche derrs vorschdelle.
Di Engelcher sinn all forchba ve'schrock, honn's awwer nit ve'hinnere kenne, kabutt wa nix. Es hot e' Schlaach gedoon, lauder wi bei'me Gewidder un di ganze viile Schdeen sinn hinne vumm Lemberch e'runner gefall, merr siht'se heit noch am Hang leije, un de Glan dort unne un di Noh, di sinn ab dem Daach nor noch als Noh weider es Daal e'runnerzus gefloss.
Sihsche, mei Liiwer, so scheen wa e'mol es Paradies, was di Engelcher domols no'm Sündefall nit forttraan konnde. Guck derrs aan, Otmar!
Seit dere Zeit leit's do unne, wi gemoolt.
Un weil nor ganz wenich Leit doher komme, iss'es bisher aach noch keenem uffgefall, dass'es e'Schdiggelche vumm Paradies is, was mir do sihn!
Behall's awwer for Dich, Otmar, un ve'zehls keem Mensch!"
Hombes, das wa di Geschicht vumm "Oxe-Pedder".
Un weil Du's bisch un weil de immer so scheen iwwer Owwerschtreit schreiwe duusch, honn ich Dir "mei Paradies" gezeicht, was merr mei alde Ungel domols in meiner Kindheet ve'zehlt hot.
Heit honn ich selbscht schunn viir Engelcher, vor zwee Woche kam's dritte un korz druff es virrde, un wenn di greeßer sinn, dann ve'zehl ich dene genau wi Dir awei, aach di Geschicht vumm letschde Pläckelche, das vumm Paradies iwwerich geblibb is un wo das leit!
Mir Owwerschtreiter kenne vun de Heh direkt druffgugge!
Desdeweeje honn Freinde vummer un ich dort, vun wo merr druffguckt, e'Aussichtstorm hiingeschdellt, dass merr besser alles sihn kann un nit so eenfach driwwer guckt.
Klor, Otmar, so scheen hot merr das vun do owwe sicher noch nii gesihn, un hosch Recht, es kennt tatsächlich e'Schdick vumm Paradies gewees sein.